Seqouia, Yosemite, Mammoth Lakes en Bodie

De mensen in Amerika zijn allemaal even aardig en spraakzaam. Iedereen wil je helpen en iedereen zegt om het minste of geringste al sorry tegen je. Ze willen graag weten waar je vandaan komt en sommigen willen ook wat nederlandse woorden leren.

Mensen spreken elkaar wat makkelijker aan lijkt het wel. Zo stapte er een afro-amerikaanse man in de lift en deze bekeek Ralf van onder tot boven. 'Man, who do you play for? I did'nt recognize you without your jersey.'
We konden niet zo snel een basketbal ploeg bedenken om even op te noemen maar hebben de man aangeboden om met onze basketballegende op de foto te gaan.

Vervolgens weer vertrokken uit Las Vegas richting Seqouia National Forest. De benzineprijzen verschillen enorm dus we zochten via onze 'gasbuddy' app de goedkoopste tank. We rijden behoorlijk wat benzine weg en het scheelt al gauw 20 dollar per tank. Na getankt te hebben zagen we dat we tegenover de Las Vegas Metropolitan Police Department stonden. Weet je wat, we hebben tijd over, we gaan gewoon even daar naar binnen. We kregen een rondleiding van Luitenant Ronny Fox. Die vond het maar wat leuk dat we vanuit Nederland kwamen. Hij heeft ons het hele bureau laten zien en ook de politiewagens. Die waren best indrukwekkend met de 'pushbar' op de voorkant van de auto. 'We use it to push cars of the road and ride trough fences'.
Das cool...Ook liet hij de shotguns zien in de auto. Er is een shotgun met beanbags, die schiet een zakje met bonen af die alleen een flinke blauwe plek achterlaat. En er is een shotgun met gewone munitie. Ook lag er een rifle in de kofferbak.
Ook liet hij de Wall of Fame zien, een muur vol foto's van politiemensen die het leven hebben gelaten tijdens de dienst. Best indrukwekkend die verhalen. Twee collega's was hij nog maar een maand geleden verloren. Die waren wezen lunchen en werden tijdens de lunch in een diner dood geschoten door twee mannen. Ik vroeg hem of ze de mannen hadden opgepakt. Hij zei direct: 'We shot them. What you do to us, we'll do to you."
En dat deed me denken aan wat er de laatste tijd gezegd is over het excesieve politie optreden in Amerika. Ronny liet meerdere malen duidelijk merken dat mensen maar respect hebben voor een ding, en hield hierbij zijn vuist omhoog. Enerzijds snappen we het ook wel in een land waar veel geweld wordt gebruikt en waar iedereen in het bezit is van meerdere vuurwapens en geweren. Anderzijds bleek dat men toch nog wel voor eigen rechter speelt en als iemand een politieman doodschiet hij er zelf ook niet meer levend van af komt. Dat is in nederland niet denkbaar. De verhalen die Ronny vertelde waren dan ook wel weer niet-nederlands. Een politieman die in zijn eigen huis wordt opgezocht en doodgeschoten. Langs elke snelweg staat wel een herdenkingsbord met de naam van een politie man of vrouw erop. Laten we het er maar op houden dat we er niet over oordelen want de omstandigheden en gevaren zijn geheel anders waaronder ze hier moeten werken.

Na Ronny bedankt te hebben en hem blij te hebben gemaakt met een embleem van de nederlandse politie, die spaarde hij, zijn we verder gegaan richting Seqouia. Het was nog best een eind rijden dus zijn we in Bakersfield gestopt bij een camping. Het kwamen rond 18.00 uur aan en konden daar de was even doen en ook even zwemmen. Daar ontmoeten we twee nederlanders uit Hilversum, Laurens en Mariette. We kwamen aan de praat en hebben een gezellige avond met hen doorgebracht. Ze waren ook onderweg naar Seqouia. We besloten om de volgende dag allen naar dezelfde camping te gaan in Visalia, vlakbij Seouia, om nog een gezellige avond te hebben. Daarna zouden onze wegen scheiden want wij zouden door gaan naar Mammoth Lakes en hun zouden nog een nacht in Seqouia blijven.

Maar eerst naar Seqouia National Forest. We wisten niet zo goed wat we daar allemaal konden doen. In ieder geval was daar het reuzenwoud met allemaal seqouia bomen. Een seqouia is een enorm oude boom die reuzebomen worden genoemd. De grootste boom was de 'Sherman Tree' met een omtrek van 33 meter. Het zijn wel aparte bomen want ze hebben vuur nodig om te kunnen groeien. Zijn de bosbranden in deze regio dus toch nog ergens goed voor. Maar goed eerst er maar eens komen. We lieten ons leiden door onze tom tom, die we daarna tot stom-stom hebben vernoemd. We hadden de afspraak dat verkeersborden boven de tom tom zouden gaan maar als je eenmaal voor de keuze staat laat je je soms leiden tot domme beslissingen. De weg begon ook zo leuk en idylisch. We zijn dus linksaf geslagen in plaats van rechtdoor want de tom tom zei dat het zo moest. Wat begon als de mooie idylische weg ging na enige tijd over in een gravelweg. Omdat we al een tijdje hadden gereden en we anders dezelfde weg weer terug moesten rijden, wat natuurlijk een no-go is, stapten we al gauw over onze tweede afspraak heen: Geen onverharde wegen. En zo geschiede het, domme beslissing nummer 2. We zijn de gravelweg opgegaan. Na enige tijd werd deze steeds smaller, en smaller en smaller. Direct naast de gravelweg was een fantastisch uitzicht in het diepe ravijn ongeveer 300 meter lager. En toen begon de spanning toch wel wat op te lopen want keren is geen optie dus...

Even gaf de tom tom nog hoop dat we weer op een verharde weg uit zouden komen zoals het plaatje liet zien. Maar die hoop was snel vervlogen toen we na 15 minuten off-road op de genoemde weg kwamen en een bordje met : End maintaince county road

Dat klonk alsof de weg waarvan wij dachten dat ie verhard zou zijn waarschijnlijk nog slechter zou worden dan waar we al op hadden gereden. Shocking dat de weg waar we op hadden gereden blijkbaar wel door de county was onderhouden. Helaas voor ons, draaien en de gehele weg weer terug. Door de smalle weg hebben we hier en daar wat takken meegenomen. Later bleek dat we toch wel wat krasje op de camper hebben achtergelaten. Oeps, toch maar goed dat we het eigen risico hebben afgekocht. Toch hebben we vanochtend de krassen er geprobeerd af te poetsen en zo waar, ze zijn niet meer zichtbaar. Behalve op de grote stickers op de zijkant. Eens kijken of een busje haarlak daar wonderen voor doet. En zo kwamen we rond 16.00 uur aan in Seqouia. Even snel naar de grote bomen gekeken en op naar de camping in Visalia, waar onze nieuwe buren al zaten te wachten. Die waren er om 13.00 uur al aangekomen...
We hebben een super gezellige avond gehad met Laurens en Mariette en misschien dat we elkaar verderop tijdens de reis nog tegen gaan komen, we gaan het zien.

De volgende ochtend zijn we doorgegaan naar Yosemite National Park. Het meest bekende nationaal park van Amerika. Misschien dat we een beetje natuur-moe waren na al die parken ofzo maar we hadden het gevoel dat we het allemaal al wel een beetje gezien hadden. Begrijp ons niet verkeerd, het was heel mooi, maar de watervallen waren opgedroogd en het was erg warm. We hebben niet gewandeld maar het park per auto bekeken en zo hier en daar op de belangrijke punten uitgestapt. Voor je het weet is het zo weer avond en zijn we op zoek gegaan naar een camping. Via een bergpas op meer dan 3500 meter hoogte zijn we in een bergdorpje beland genaamd Lee Vining waar we heerlijke taco's hebben gegeten.

De volgende dag door naar Mammoth Lakes en de Ghost Town Bodie. Bij Mammoth Lakes was het erg koud en winderig. We zaten al een aantal dagen op enorme hoogtes van boven de 3000 meter. Aangezien wij onder zeeniveau leven mag er nog een paar meter bijgeteld worden. We konden kayakken bij Mammoth Lakes maar zelfs dat werd door de ranger afgeraden. We hebben de meren bekeken en gezien de straffe wind hebben we dat lekker vanuit de auto gedaan. Daarna door naar Bodie. Een oude goudmijners- stad. In het begin van de vakantie zijn we bij Calico Ghost Town geweest waar alles in ere is hersteld en goed wordt bijgehouden maar bij Bodie was dat niet het geval. De stad werd juist in verval gelaten en alles werd zo gelaten hoe men het had achtergelaten. Van de huizen die nog stonden kon je een paar veilig betreden en stond ook de inboedel nog in het huis van zo'n 100 jaar geleden. Ook in Bodie was de straffe wind nog aanwezig. Bodie was toch wel een verassing want we dachten in eenzelfde stad als Calico te belanden en die hadden we al gezien.
En toen op zoek naar een camping. De stom-stom ingesteld op ons volgende doel San Fransisco. We zouden de eerste camping die we tegen zouden komen pakken. Wisten wij veel dat we midden in een groot gebergte zaten en dat we eerst een 45 mijl lange bergweg met bergpassen moesten bedwingen... Daar kwamen we na een aantal mijlen wel achter toen we nog steeds rond de 3000 tot 3500 meter hoogte reden. Dan maar in de bear-watch modus. Zoals we in alle parken hebben gedaan. We wilden graag nog een beer spotten en die kon je overal tegen komen. 45 mijl lang in de beren modus gezeten en geen beren gespot. Wel een fantastische mooie weg door het gebergte heen die we niet hadden willen missen. En nu het verslag bijwerken op een camping in Twain Harte.

We hebben net voor 2 nachten geregeld dat we bij iemand thuis kunnen slapen vlakbij San Fransisco. De camping in San Fransisco is erg duur en we hebben allebei last van onze rug van het harde bed. Hotels zijn niet te betalen en zodoende hebben we gekeken via een site waar mensen een kamer in hun eigen huis beschikbaar stellen. Laten we dat nou ook eens gaan proberen. En zo zitten we nu in een buitenwijk van San Fransico in een fantastische suite met badkamer en bad met een eigen ingang bij mensen in huis. We hebben al kennis gemaakt met de familie, kinderen en de hond Steve. Morgen duiken we San Fransisco in.